Betreft: 1 Ko 12: 10,28,30
Vraag:
Wat moeten we onder spreken in talen verstaan?
Antwoord:
Het bijbelse spreken in talen houdt in, dat iemand onder de werking van de Heilige Geest een vreemde taal spreekt zonder dat hij die taal geleerd heeft. Zoals uit Hd 2: 6, 8, 11 en uit 1 Ko 4: 21 blijkt gaat het om bestaande talen van volken op aarde. Dit verschijnsel is bedoeld als een teken voor ongelovigen ( zie 1 Ko 14: 22). Voor de ongelovige Joden op de Pinksterdag te Jeruzalem was het een teken dat God zich ook door mensen uit de volken zou laten dienen en verheerlijken. Het heil zou ook tot de volken gaan. Tevens bewezen de tekenen die op de Pinksterdag plaatsvonden dat de profetie van Joël in principe vervuld was en dat de Heilige Geest op aarde was uitgestort. Zoals de tekenen die Jezus deed bewezen dat hij de Christus was, zo bewezen deze tekenen dat de Heilige Geest was uitgestort. De Joden hadden dus geen enkele reden om dit nieuwe getuigenis af te wijzen. Heel duidelijk bleek dat het uit God was.
De vraag of dit spreken in talen ook nu nog voorkomt laten we in het midden. Wel willen we opmerken, dat als iemand zegt in talen te spreken aan dat spreken de volgende eisen gesteld mogen worden:
- het moet een echte, bestaande taal zijn en geen gebrabbel van onherkenbare klanken (zie nog eens Hd 2: 6,8,11 en 1 Ko 14: 21,22).
- het moet als teken dienen voor ongelovigen (1 Ko 14: 22), dus ook als taal herkenbaar zijn (wat niet wil zeggen ‘verstaanbaar’).
- het moet spontaan gebeuren, zoals dat op de Pinksterdag gebeurde, het is niet een kwestie van ‘proberen’, ‘je tong maar gaan bewegen’, enz.
- extatische toestanden van buiten zichzelf geraken, op de grond vallen, ‘uitschakelen van de wil’ vinden we in de Schrift niet en moeten dus niet voorkomen.
- de gemeente is niet de plaats waar het moet geschieden want dan verliest het zijn ‘tekeneffekt voor ongelovigen’, tenzij er iemand is met de gave van uitleg zodat het als een gave tot stichting voor de gemeente kan dienen.
- de uitleg moet in tijdsduur uiteraard overeenstemmen met de tijdsduur van het spreken in talen. Anders kan er moeilijk van een betrouwbare uitleg sprake zijn.