Dat herhalingen zinvol moeten zijn geldt voor het vertellen van gebeurtenissen alsook voor het herhalen van een aanspraak. Van het eerste vinden we een voorbeeld in het verslag van de bekering van Saulus op weg naar Damascus in het boek Handelingen. Het staat daar driemaal in. De eerste keer gaat het om een historische weergave, de tweede en derde keer betreft het een verslag van Paulus zelf en dan in twee verschillende omstandigheden. Het is best wel zinvol na te gaan hoe deze verslagen luiden en op de verschillen te letten, dan blijkt dat deze herhalingen zinvol zijn.
Hierop moeten ook wij letten bij alles wat wij vertellen van wat we meegemaakt hebben. In het bijzonder geldt dat voor sprekers in de samenkomsten. Als wij menen een bepaald onderwerp naar voren te moeten brengen is het ten eerste goed dat we ons afvragen of we daarover al niet – betrekkelijk kort geleden – in dezelfde samenkomst gesproken hebben. In de tweede plaats moeten we oppassen in een en dezelfde toespraak niet in onnodige herhalingen te vervallen . Bondige toespraken waar een goede lijn in zit en die fris van inhoud zijn, zijn aan te bevelen. Hiermee wil ik jonge mensen niet afschrikken om wat naar voren te brengen. Dit artikeltje geldt meer de “geroutineerde” sprekers en ik wil het ook op mezelf toepassen.