In het Friesch Dagblad van 16 aug. 2007 stond een artikel onder de volgende kop: Hoe vergeef je een volk dat geen vergiffenis vraagt? Het was de uitspraak van iemand die als jongetje in verschillende jappenkampen had gezeten. Hij deed deze uitspraak tijdens de herdenking bij het Indisch Monument in Den Haag.
Toen ik zijn woorden las dacht ik meteen: zo’n volk of zo’n persoon kun je niet vergeven. Zonder belijdenis van wat men fout heeft gedaan kun je geen volk en geen persoon als individu vergeven.
Met die uitspraak zou ik kunnen stoppen, maar dan zou ik een heel negatief oordeel gegeven hebben, terwijl er nog wel iets meer van te zeggen valt.
Om het even heel persoonlijk te houden: als iemand die tegen je gezondigd heeft (kwaad heeft gezegd of gedaan) dan kun je hem niet vergeven zolang hij zijn kwaad niet belijdt, maar als christen zul je altijd de bereidheid moeten hebben om hem te vergeven wanneer hij zijn schuld komt belijden. Die gezindheid moet er altijd bij ons zijn. Is die ook bij ons aanwezig!? Wel een zaak om over na te denken of niet soms?