In nr. 26 had ik het over een echtpaar W. uit Engeland waarvan de vrouw zo’n adrem antwoord gaf op de vraag waarom er in de Bijbel staat dat de vrouwen moeten zwijgen in de Gemeente. Ze gaf als antwoord: ‘Omdat zijn de enige zijn die het kunnen’. Nou had zij het zwijgen wel geleerd want haar man praatte constant door, zonder evenwel veel te zeggen.
Haar man was een klein persoon, maar hij was werkelijk als een ton zo rond. Dit echtpaar zou een keer bij mijn broer logeren. Mijn schoonzus was in verwachting en mijn broer had aan de kinderen verteld dat er een kindje groeide in mama’s buik. Dat was geweldig nieuws.
Welnu, het Engelse echtpaar kwam bij het huis van mijn broer aan die de deur voor hen opende. Hij loodste ze de kamer in. Broeder W. stapte als eerste naar binnen. Een van de kleintjes van mijn broer staarde vol verwondering naar wat er in de kamer opdook, het was haast enkel buik. Opeens schalde de vraag van het jochie door de kamer: ‘ Pappa heeft die meneer ook een kindje in zijn buik’.
Een schaterend gelag van de oudere kinderen volgde en pa en ma Fijnvandraat wisten maar met moeite hun gezicht in de plooi te houden. Onze Engelse broeder voelde dat er wat aan de hand moest zijn en vroeg wantrouwend wat het kleine jong gezegd had. Voor de oprechtheid van het antwoord van mijn broer kan ik helaas niet echt instaan. Het zij hem vergeven….!