Zondag 26 februari 1995 ontsliep in de vroege ochtend broeder H. Wilts op de leeftijd van 90 jaar. Zijn dochter Jozefien waakte op dat moment bij hem en vertelde hoe hij rustig heengegaan was. De laatste twee dagen voor zijn heengaan was hij niet meer aanspreekbaar, maar voor die tijd had hij al afscheid genomen van zijn vrouw en van de kinderen die bij hem kwamen.
In de Bode van juni 1992 staat een interview met onze broeder waarin allerlei bijzonderheden over zijn leven naar voren komen, zoals het starten van het blad Genadeklanken samen met br. A. de Jager, het organiseren van de Jongenskampen, zijn bezoeken in binnen-en buitenland en zijn activiteit als schrijver.
We willen daaraan nog iets toevoegen. Op vele bijbelstudieconferenties was hij in binnen-en buitenland een vaste bezoeker, die interessante bijdrages leverde aan de bespreking. Zo kon het gebeuren dat als iedereen zijn zegje over een bijbeltekst had gedaan en we de indruk hadden dat er nu alles (en misschien meer) wat er van te zeggen was, ook gezegd was, br. Wilts opstond en een praktische belichting van dat vers gaf die getuigde van originaliteit en van grote praktische wijsheid.
Opvallend was ook zijn houding bij besprekingen en moeilijke huisbezoeken. Hij had de gave van het luisteren, stelde af en toe een vraag en liet tenslotte de ander de conclusie trekken waaruit respectievelijk het onhoudbare van zijn uitleg of het verkeerde van zijn opstelling bleek.
Zijn bijdragen in de redaktievergaderingen waren waardevol en zijn humoristische opmerkingen en verhalen schiepen een fijne sfeer. Hij is vanaf 1966 tot 1984 lid van de redaktie geweest. Voor die tijd leverde hij al jaren lang kopij. In 1953 begon hij aan een artikelenserie waarvan het eerste als titel droeg: ‘Onze gezinnen’, daarna volgden artikelen over: ‘Het eerste gezin’, ‘Het gezin van Noach’, enz. Het onderwerp dat hij aansneed heeft altijd zijn grote belangstelling gehad. Op hoge leetijd heeft hij zijn onderwijs erover vastgelegd in het boek ‘Gezin naar Gods plan dat in verscheidene talen vertaald is. Ook na zijn aftreden als redactielid leverde hij af en toe nog kopij, zoals vlak voor zijn operatie in 1988 vanuit het ziekenhuis te Arnhem. Wat hij toen schreef over het woord van Paulus ‘De wens van mijn hart’ was eigenlijk een afscheidsartikel.
Br. Wilts is een waardevolle medewerker geweest. We kunnen echt zeggen dat hij te midden van de ‘vergaderingen’ waarvan de Bode ‘het lijfblad’ is een bijzondere plaats innam, dat volgt al uit de vele anecdotes die er van hem in omloop zijn. Onze broeder was niet een trendvolger, maar een initiatiefnemer, een trendsetter. We mogen rustig zeggen, dat we in hem een uniek persoon verloren hebben. We denken er in de eerste plaats aan, dat God onze broeder de gaven en de krachten geschonken heeft, waardoor hij voor ons zoveel kon betekenen. Onze dank gaat naar Hem uit. Maar we willen daarnaast niet vergeten, dat zuster Wilts haar man onvermoeibaar en met grote opoffering, gedurende de hele tijd van hun huwelijk terzijde heeft gestaan. Zonder haar had hij niet kunnen doen wat hij in Gods genade heeft mogen doen. Graag bevelen we haar en de verdere familieleden bij onze trouwe God en Vader aan.