Van Monica, de moeder van de kerkvader Augustinus, wordt verteld, dat ze groot verdriet had over haar zoon. Deze leefde voor zijn bekering namelijk volop in de zonde. Monica bad echter voortdurend voor zijn bekering en vergoot daarbij menige traan.
Op een keer wendde ze zich tot een bisschop en stortte ze de nood van haar hart voor hem uit. Deze bemoedigde haar met de woorden: “Vervolg uw weg, God zegene u, want het is niet mogelijk dat een zoon van zoveel gebeden verloren kan gaan”.
Nu wagen we te betwijfelen of deze uitspraak wel absoluut juist is; de behoudenis van een kind is namelijk niet alleen een zaak van het gebed van de ouders. Dat kind staat ook zelf verantwoordelijk om zich te bekeren. Niettemin willen we aan de waarde van het gebed van ouders voor hun kinderen op geen enkele manier afbreuk doen. Door dit artikeltje wil ik juist alle christenouders, die ongelovige kinderen hebben, oproepen om voort te gaan met voor ze te bidden. Pleit voor het behoud van uw kinderen, strijdt ervoor in het gebed!
Anderzijds wil ik echter kinderen van christenouders, die dit artikel lezen er ernstig op wijzen dat zij zelf de verantwoordelijkheid hebben zich te bekeren. Hoe vaak heb ik niet uit de mond van mensen, die het geloof hadden afgedankt, gehoord dat hun moeder of hun grootmoeder toch zo’n gelovige vrouw was. Soms voelde ik dat men er van uitging, dat “als er iets was”, het geloof van hun moeder hen dan misschien toch nog de hemel zou inloodsen.
Dat is echter een ijdele gedachte. U moet zelf tot bekering komen. U mag dankbaar zijn voor een biddende vader of moeder, maar het ontslaat u niet van het feit, dat u zich tot God moet wenden, dat u uw zondeschuld voor Hem moet erkennen en moet geloven dat Jezus Christus ook voor u op Golgotha stierf. Het geloof is geen erfgoed en het heil wordt u niet automatisch op grond van het gebed van uw vader of moeder geschonken. Nee, u bent er zelf bij, u moet zich bekeren. En waarom zou u dat nu niet doen?