Uit: “Bode des Heils in Christus”, jaargang 124 (1981)
Vraag
Veronderstel, dat je als meisje bidt of een bepaalde jongen je man zou mogen worden, maar nu komt er een ander in wie je ook “wel wat ziet” en die vraagt je. Wat moet je dan?
Antwoord
Dit kan voor jou, als meisje, inderdaad een heel probleem zijn. En soms blijft het zelfs niet bij één andere jongen. Ik wil proberen je wat raad te geven. Ten eerste moet je het antwoord op de vorige vraag: “Hoe weet je dat je voor elkaar bestemd bent?” nog eens doornemen. Als je de daar gegeven aanwijzingen ter harte hebt genomen en je dus overtuigd bent, dat de Heer die eerste jongen “op je weg gebracht heeft”, laat je daar dan niet zomaar van afbrengen door een ander, die je pad kruist.
Laat je niet opdrijven door angst, dat je eens mocht “overblijven”. Zeg maar rustig tegen die tweede jongen, dat als je aan een huwelijk denkt, je toch een andere jongen voor de aandacht hebt.
Geef het dan rustig aan de Heer over. Mocht je je toch vergist hebben dan is Hij wel machtig je dat duidelijk te maken. Ik kan je echter verzekeren, dat de vastberadenheid van diverse meisjes om rustig te wachten tot de betreffende “eerste jongen kwam, in veel gevallen is beloond en dat, terwijl ze verschillende andere aanzoeken kregen.
Vraag
Waarom vinden veel mensen, dat bij het aangaan van een verkering de jongen eerst de vader (en/of de moeder) om de hand van het meisje moet vragen?
Antwoord
Het is me niet duidelijk of bedoeld is, dat de jongen eerst de ouders moet vragen, voordat hij het meisje vraagt of dat hij na het meisje gevraagd te hebben eerst om haar hand moet vragen bij haar vader voor de verkering definitief wordt.
In het eerste geval zal de jongen dan toch wel zeker moeten zijn van het ja-woord van het meisje.
Het gaat me nu verder om het tweede geval. Oudtijds werd een meisje door haar vader uitgehuwelijkt: denk maar aan Laban, die zijn beide dochters aan Jakob uithuwelijkte. De bruidegom betaalde dan voor het meisje een bruidsprijs. Van dit oude gebruik kan het afstammen, dat een jongen de vader van zijn uitverkorene om haar hand vraagt. Tot voor kort wat dat nog algemeen gebruikelijk; de laatste jaren komt hierin echter (helaas) verandering. Hadden vroeger jongen en meisje vaak niets in te brengen omdat ze eenvoudig door de wederzijdse ouders aan elkaar gekoppeld werden, tegenwoordig vragen ouders zich af of ze nog wel op de hoogte gesteld worden van de keus van hun “lieveling”. Ik meen dat er afgezien van oorsprong of traditie toch iets moois zit in dat vragen om de hand van de dochter. Laat ik het algemener stellen: in dit vragen om toestemming van de ouders van beide kanten. Ouders mogen toch wel weten wie degene is aan wie ze “hun kind toevertrouwen?” En als de ouders er op tegen zijn?
Dan komen de problemen, die er anders net zo goed gekomen zouden zijn. Als de ouders echt gronden hebben om tegen de verkering te zijn dan doen ze verstandig die rustig zowel met hun eigen kind als met de aanbidder of aangebedene te bespreken; en ik kan de jonge mensen alleen maar aanraden ernstig met de mening van hun ouders rekening te houden. Overigens doen de ouders er goed aan er geen drama van te maken als de “twee” toch met elkaar willen gaan, tenzij er echt principiële bezwaren zijn, anders verwijdert men zijn kind van zich en jaagt men het toch in de armen van de ander. Ouders, als het op het eerste gezicht “uw keus” niet is, probeer het wat afstandelijker te bekijken, hij of zij kan toch best meevallen.
Vraag
Kun je als stelletje met elkaar op vakantie?
Antwoord
Met die vraag zit ik eigenlijk wat in mijn maag. Ik weet, dat er ouders zijn die hier beslsit bezwaar tegen hebben. Volgens hen is dat niet gepast. Zouden wij – als je ouders er zo over denken – voor jullie in de “Bode” dan het licht op groen moeten zetten? Dat doen we beslist niet. Als je ouders er op tegen zijn “kunnen” jullie niet als stelletje op vakantie, punt uit!
Maar nu dan mijn persoonlijke visie. Wel, ten eerste wil ik opmerken, dat de vraag te algemeen gesteld is. Het hangt ervan af op welke wijze je vakantie gaat houden en het hangt er ook nog vanaf wat voor stelletje jullie zijn.
Eerst dan maar de wijze van vakantie houden. Samen op de fiets met elk zijn tentje op de bagagedrager en dan diverse campings langs? Dan bind je de kat toch wel boven op het spek, of niet soms? Je bent toch niet van hout of steen? Zoek dan het gevaar niet extra op! Een verlovingstijd is mooi, maar vraagt wel zelfbeheersing. Maak het jezelf dan niet onnodig moeilijk. Nee, zoek een route uit, waarop je bij familie de nacht kunt doorbrengen. Of zorg voor een onderkomen in goede jeugdherbergen. (Let wel: goede!). Aan te raden is het met meerdere personen zo’n tocht te maken.
En dan het stelletje… Het is nog altijd zo, dat wat de één kan, de ander niet kan. Johannes kon de hof van de hogepriester ingaan zonder zijn Meester te verloochenen, maar Petrus kon dat niet. Als je het toch al moeilijk hebt je te beheersen, zet dan dat samen op vakantie gaan uit je hoofd, dat lijk me verstandiger.
Vraag
Hoever mag je in je verlovingstijd gaan wat lichamelijk contact betreft?
Antwoord
Deze vraag stel ik er zelf bij, omdat ik weet, dat dit voor velen van jullie een vraag is. Hierop wil ik eerst antwoorden met een bekende anekdote. Een Zwitserse dame vroeg om een chauffeur en kreeg drie sollicitanten. Ze liet ze één voor één bij zich komen en stelde elk de vraag hoe dicht hij langs een ravijn durfde rijden zonder dat hij duizelig werd. De eerste beweerde, dat hij tot op 15 cm geen zweem last van duizeligheid had of angst kende. De tweede durfde wel met zijn buitenste wiel tot op het randje van de weg bij het ravijn te gaan. Nummer drie antwoordde: “Dat weet ik niet mevrouw, ik blijf liefst zo dicht mogelijk bij het ravijn vandaan”. Deze laatste kreeg de baan.
Dus… pinkje, pinkje en meer niet? Nee, dat niet, maar in ieder geval mag je niet proberen hoever je gaan kunt. En verder wil ik mijn antwoord zo formuleren als ik op een lezing heb gedaan: blijf af van datgene wat typisch mannelijk of vrouwelijk is. Ik dacht dat dit duidelijk genoeg was. Een vraagsteller op die lezing bracht me daar echter van terug: hij informeerde of een meisje haar jongen dan niet aan zijn baard mocht trekken…
Toch verander ik mijn antwoord niet. De goeie verstaander en dat halve woord, weet je wel.