Hoe merken we dat we grote mislukkelingen zijn?
In eerste instantie had ik in dit kopje het woord “zondaars” willen gebruiken, maar dat woord wekt al direct een zware aversie bij velen op. Vooral wanneer we opgegroeid zijn in een geloofsgemeenschap waar op de zondigheid van de mens alle nadruk wordt gelegd.
Nou zegt het woord “zondaar” trouwens precies hetzelfde als het woord “mislukkeling”. Met beide woorden wordt aangegeven dat je het doel mist wat je in feite bereiken moest. Bij mislukkeling denken we echter vaak alleen maar aan mislukken of falen op maatschappelijk of sociaal terrein, aan stom doen met alle gevolgen daarvan, terwijl zondaar veel meer slaat op mislukken wat onze taak als schepselen van God betreft.
Maar terug naar de vraag: hoe ontdekken we dat we mislukkelingen zijn of ouderwets gezegd “hoe ontdekken we dat we zondaars zijn?
Wij vinden meestal dat zo iets moet uitkomen in grove misdaden die iemand doet en aangezien wij (in doorsnee) ons niet te buiten hebben begaan aan uitgesproken ernstige vergrijpen achten we ons geen zondaars.
Maar de Schrift geeft zonder meer de volgende karakteristiek van de mens.