Boven dit stukje kon ook staan “geloven en geloven is twee”. Als u doorleest zult u dat begrijpen. In de Bijbel staat namelijk het verhaal van een vrouw, die naar Jezus Christus toeging om van een kwaal genezen te worden. Ze geloofde dat de Man van Nazareth haar helpen kon. De verhalen van zijn wonderen gingen immers als een lopend vuurtje door het land! Hij genas niet zoals kwakzalvers of charlatans dat doen, die de mensen laten geloven dat ze beter zijn, terwijl ze geen cent vooruit zijn gegaan. Nee, Hij genas echt en de wonderen en tekenen die Hij deed, bewezen dat Hij de Messias was: de Verlosser, waarover de profeten gesproken hadden.
De vrouw had een groot geloof in de macht van Jezus Christus. Ze was ervan overtuigd, dat ze alleen maar even zijn kleren behoefde aan te raken om genezen te worden.
Toen ze op de plaats kwam waar Hij was, bleek het nog niet zo gemakkelijk te wezen Hem te bereiken. Massas’s mensen stonden om de Rabbi heen. Ze wrong zich echter door de mensenmenigte naar voren. Het gelukte haar achter Jezus te komen en met haar hand raakte ze onopvallend de zoom van zijn opperkleed aan. Ze moest zich daarvoor wel bukken, maar de mensen dachten natuurlijk dat ze wat van de grond opraapte. Op hetzelfde moment dat ze de Meester aanraakte werd ze gezond. De blijdschap tintelde door haar heen.
Ze wou zich vlug uit de voeten maken, maar daar klonk de stem van de Heere Jezus: “Wie heeft Mij aangeraakt?” Simon Petrus, een volgeling van Jezus, keek zijn Meester aan. Wat een vraag.. Iedereen raakte de Heere toch aan? Maar dat bedoelde de Meester niet. En toen Petrus aan zijn verbazing uiting gaf, zei de Heere: “Iemand heeft Mij aangeraakt, want Ik heb kracht van Mij voelen uitgaan” (Luk. 8:46). Bij deze woorden kwam de vrouw naar voren en vertelde wat er was gebeurd. Daarop hoorde ze de bemoedigende woorden van de Heere:
“Dochter, uw geloof heeft u behouden, ga heen in vrede”.
Honderden mensen raakten de Heere Jezus aan en er veranderde niets aan hen. Ze raakten Hem namelijk niet aan met de bedoeling door Hem – op welke wijze dan ook – geholpen te worden. Ze raakten Hem alleen aan omdat ze nou eenmaal vlak bij Hem stonden en door de massa opgedrongen werden. Zo zijn er een heleboel mensen, die in Jezus Christus geloven omdat ze nu eenmaal van jongs af over Hem gehoord hebben. Ze zijn gedoopt, christelijk opgevoed, gaan zelf ook naar de kerk, enz.. Maar daar blijft het bij. Ze geloven in het historisch bestaan van Christus. Ze zien wel iets in Hem. Zijn misschien zelfs ijverig in kerkenwerk, zending of missie. Maar.. Nooit hebben ze Christus in geloof “aangeraakt”.
Ze zijn nooit naar Jezus Christus toegegaan om van hun zondeschuld bevrijd te worden. Als die vrouw zich niet bewust geweest was van haar ziekte, was ze niet naar de Heere Jezus toegegaan om zijn kleren aan te raken en gezond te worden. Heel wat christenen zijn nooit naar Jezus Christus toegegaan, juist omdat ze zich niet bewust zijn een afschuwelijk zondaar te zijn voor God. Ze zijn zo slecht nog niet. Ze doen immers hun christenplicht. Ze “raken” Jezus Christus aan in het voorbijgaan, toevallig, zonder doel om gered te worden. Maar dat “aanraken” helpt je niet innerlijk. Het geeft uiterlijk cachet, maar meer ook niet.
Aanraken en aanraken is twee, geloven en geloven is twee. Zou u het voorbeeld van deze vrouw niet willen volgen en Christus “aanraken” met het verlangen van uw zondeschuld verlost te worden? Slechts “een handbeweging” is voldoende! Belijd uw schuld, bekeer u, geloof dat Christus ook voor u stierf op het kruis.. En dan geldt ook voor u: “uw geloof heeft u behouden”.