De bekende baptistenpredikant Spurgeon vroeg eens aan zijn gehoor of ze het verhaal kenden van de zeeman uit de oudheid. “Ik durf te zeggen”, zo hield hij de luisteraars voor “dat het de onmogelijkste fantasie is die men ooit bij elkaar geflanst heeft. Dat geldt vooral van de episode waarin voorkomt dat de zeeman zijn schip gaat bemannen met allemaal dode mensen.
Dode mensen die de trossen losgooien, dode mensen die achter het stuur staan, dode mensen die het zeil hijsen en ga zo maar door. Ik vond het een belachelijke voorstelling, maar laat ik het nu zelf meegemaakt hebben. Ik ben in kerken geweest waar ik een dode man op de preekstoel zag staan, waar een dode man dienst deed als diaken, waar een andere dode man die rondging met de collectezak en dode mensen luisterden”.
Een scherpe toespraak? Ja! Teveel alles over één kam geschoren? Misschien wel. Maar toch een illustratie die je aan het denken zet en dat was de bedoeling van Spurgeon ook. Mensen kunnen geestelijk dood zijn en toch allerlei christelijke activiteiten ontplooien. Zo’n oproep kan wel het geweten van de toehoorders wakker schudden, zodat ze zich afvragen hoe zij er geestelijk voorstaan.
Deze illustratie van de zeeman is ook een beetje toepasselijk op mensen die echte christenen zijn. Op gelovigen die weet hebben van wedergeboorte door het Woord en de Geest van God. Dan in deze zin dat wij soms druk bezig zijn met allerlei werk op geestelijk vlak, maar zonder er bij na te denken wat we eigenlijk aan het doen zijn. We hebben dan wel leven uit God, maar we leven het op dat moment niet uit in wat we doen.
Bedankt Spurgeon!