Er gaat een verhaal waar een belangrijke les in schuilt. Een bedelaar ontmoette een meisje dat haar handen vol met kostbare zaken naar hem uitstrekte. Toen hij vol verbazing naar haar keek passeerde ze hem, maar ze keerde terug nog steeds met haar handen vol kostbare zaken naar hem toegewend. Het was als wilde ze hem bewegen haar kostbaarheden te aanvaarden. Weer keek hij vol verbazing naar haar, maar hij liet haar weer passeren en ze verdween. Toen ontwaakte hij als uit een droom en hij snelde het meisje achterna, maar ze was al uit zijn gezicht verdwenen. Daarop ontmoette hij een reiziger en vroeg hem of hij ook een meisje gezien had met haar handen vol zaken, die hij wel graag wilde hebben. “Ja”, zei de man “ze heet ‘de gelegenheid’, maar als je een en andermaal weigert te aanvaarden wat ze geeft, verdwijnt ze voorgoed en keert niet weer terug”.
Toen ik dit verhaaltje las, dacht ik: ‘tjonge wat ligt de moraal er dik op’. Maar toch schoot me te binnen dat dit verhaaltje aansloot bij wat we in de Bijbel vinden. Er staat namelijk in El 5:16: “terwijl u de geschikte gelegenheid ten volle uitbuit”. Dezelfde vermaning vinden we in Ko 4:5.
Bij mij komt dan de gedachte op:”heb ik alle gelegenheden die ik kreeg om iets voor een ander te betekenen en bovenal iets voor de Heer te betekenen, wel altijd gebruik? Daarop moet ik helaas zeggen:”nee”. Maar laat ik dan wel de gelegenheden gebruiken die ik nog heb en nog krijg!