“Kun je klimmen” vroeg een kapitein aan een knaap die zich bij hem aanmeldde op het zeilschip om als lid van de bemanning dienst te doen. De test volgde al gauw en toen de knaap in de mast klom werd hij duizelig toen hij naar beneden keek. Hij schreeuwde:”Ik val”. De schipper riep hem evenwel toe: “Kijk omhoog” en toen de knaap dat deed gelukte het hem de hoge uitkijkpost te bereiken.
In het geestelijk leven wordt een dergelijke raad dok heel vaak gegeven, maar de omstandigheden kunnen soms zo zijn, dat die raar niet altijd goed overkomt. Een kennis van me moest in de tijd voordat ik hem leerde kennen met heel erge rugpijn het bed houden en plat liggen. Een bezoeker die van het boek Job kennelijk niet veel geleerd had vroeg niet naar zijn omstandigheden, maar maakte de niet zo tactische opmerking: “In die houding is het niet moeilijk om naar boven te kijken” en hij wilde daar een geestelijke les aan verbinden. Maar zijn woorden kwamen – zoals mijn vriend me later vertelde – niet goed over want hij had moeite genoeg om rustig op zijn rug te liggen.
Natuurlijk deed dat niets af aan de waarheid dat we in alle omstandigheden naar boven moeten kijken en onze hulp en kracht van de Heer moeten verwachten.
Kijk je namelijk naar binnen in je eigen ziel en hart dan loop je gevaar in verwarring te raken en aan jezelf en iedereen te gaan twijfelen. Kijk je om je heen dan is er nog meer gevaar om verward te raken bij alle onbegrijpelijke dingen die er om ons heen gebeuren. Willen we vrede in ons hart hebben dan moeten we naar boven kijken. Bij het bezoek aan een zieke komt het er echter wel op aan hoe we een dergelijke raad inkleden. Geven we een koel advies of leven we mee met het lijden van de patiënt en laten we dat merken voordat we met een advies om naar boven te kijken aan komen zetten.