Het verleiden van de volken
h. Dr. S. Greijdanus geeft van bovenstaande term de volgende verklaring: “wat hiermee bedoeld wordt, blijkt duidelijk uit vs. 8. Wanneer hij weer losgelaten wordt, gaat hij uit tot de volken in de vier hoeken der aarde, d.w.z. de verst verwijderde, als buiten het centrum der mensen wonende, volken, d.i. de niet-Christelijke volken, de heidenvolken, Gog en Magog, zoals zij in vs. 8 genoemd worden, om deze bijeen te brengen en zich gezamelijk op ‘s Heren gemeente en waar zij gevonden wordt, te doen werpen, teneinde haar uit te roeien, en het Evangelie geheel te doen verdwijnen…” (zie K.V., blz 297). Hij stelt vervolgens dat satan onder de “Christen-natiën’, de “Christenheid” doorgaat zoveel hij kan met zijn werk van verleiding’.
Op deze voorstelling van zaken valt wel het een en ander aan te merken.
1) Zij die de binding van satan laten beginnen met de opstanding van Jezus Christus zitten met het probleem dat in de eerste eeuwen van het christendom het Romeinse rijk de christenen te vuur en te zwaard vervolgde.
2) Greijdanus onderkent dit bezwaar en laat de binding van satan beginnen met de overwinning van het christendom over de heidense machten in het Romeinse rijk en wijst erop dat de laatste christenvervolging plaats vond onder Diocletianus.
3) Geheel overwonnen was de heidense macht echter niet en dat bleek onder Julianus de Afvallige die weliswaar kort regeerde van 361-363 maar alles in het werk stelde om het heidendom weer haar oude machtspositie te hergeven. Dit ging gepaard met discriminatie van de christenen. In ieder geval lijkt zijn optreden met dat van de binding van satan niet erg in overeenstemmibng te zijn.
4) Er is echter meer en wel dat de hunnenkoning Attila, “de gesel Gods” genoemd, zo rond 450 zich op het westen stortte. Als we dan spreken van ‘christenvolken’ dan is hier een oosterse, heidense macht die zich op deze volken stortte. Ook daarmee strookt de theorie niet dat na Diocletianus de satan gebonden was om volken te verleiden.
5) En wat te zeggen van de vloedgolf van Islamitische strijder die optrok tegen het ‘christelijke’ Noordafrika en doordrong tot Zuidfrankrijk in Westeuropa en tot Wenen in Oost europa. Deze Islamitische legers waren zeker niet zachtzinnig tegen de christenen ook al werd het christendom tot op zekere hoogte gedoogd. We kunnen in dit opzicht ook niet spreken van een binding van satan om volken te verleiden.
6) Veel ernstiger is echter dat in de Middeleeuwen er een schrikbarende christenvervolging optrad en dat de Roomskatholieke Kerk de staatsmacht aanzette om christenen te vervolgen. We hoeven maar te denken aan de vervolging van de Waldenzen, de Albigensen en de Hussieten om maar niet te spreken van de Spaanse Inquisitie.
7) Greijdanus onderkent deze problematiek maar spreekt dan van slechts partiële vervolgingen, maar niet van een algemeen zicht storten van de heiden-volken op de christenvolken.Hij beperkt dus niet alleen de binding van satan tot het gebonden zijn om volken te verleiden, maar brengt ook nog een schifting aan onder die volken, waar we in Openb. 20:3 niets van lezen.
8) Aan het voorgaande zou nog toegevoegd kunnen worden het optreden van communistisch Rusland tegen de christelijke gemeente en dat van Nazi-Duitsland tegen niet alleen de Joden, maar ook tegen de gemeente van Jezus Christus in zoverre deze zich tegen dit moderne nazi-heidendom keerde.
9) Ten slotte moeten we bedenken dat de vervolging van de geloofsgetuigen in het boek de Openbaring, wie we daaronder dan ook verstaan, in de eerste plaats wordt toegeschreven aan het ‘beest’ (Openb. 13:7) waaronder we in ieder geval niet slechts de heidenvolken mogen verstaan die niet met het christendom bereikt zijn. Dit is echter een onderwerp op zichzelf, waarop ik hier niet nader inga.
10) Het bovenstaande rechtvaardigt de conclusie dat van een binding van satan om de volken te verleiden in het verleden nooit sprake is geweest.
Blijft natuurlijk de vraag waarom in Openb. 20:3 het niet kunnen verleiden van de naties speciaal vermeld wordt.
In artikel g hoop ik daarop in te gaan.