In mijn Engelse ‘bronboekje ’voor artikeltjes, trof ik een verhaal aan over een zekere Sir William Napier. De man is mij totaal onbekend maar voor de generatie uit de tijd dat dit boekje samengesteld werd, zal hij geen onbekende geweest zijn.
Op zekere dag maakt deze man een lange wandeling naar Freshford (vraag me niet waar het ligt) en ontmoet onderweg een meisje van een jaar of vijf dat helemaal ontdaan huilt omdat ze de schaal waarin ze het eten voor haar vader dat ze naar hem toegebracht heeft op het land, had laten vallen. De kruik is aan diggelen en het kind is bang voor de straf die haar thuis wacht. Maar dan met een plotselinge glimp van hoop kijkt ze op naar Sir Napier en vraagt hem heel onschuldig: “U kunt die schaal toch wel weer lijmen meneer”. Sir William moet helaas verklaren dat hij dat niet kan, maar zegt hij “ ik kan je wel wat geld geven voor een nieuwe schaal”. Als hij zijn portemonnee uit zijn zak haalt en die opent blijkt er alleen maar groot geld in te zitten. Om het kind niet teleur te stellen belooft hij haar om de volgende dag op dezelfde plek te zijn met geld voor een nieuwe schaal. Ze noest nu maar naar haar moeder gaan en vertellen dat er een mijnheer geweest is die haar morgen geld voor een nieuwe schaal zal geven. Het meisje vertrouwt de man en loopt gerustgesteld naar huis.
Als de man thuis komt vindt hij daar een uitnodiging voor een diner in Bath (u raadt het al: vraag me niet waar dat plaatsje ligt) op de volgende dag. Hij zal daar iemand ontmoeten die hij dolgraag wil spreken. Hij overlegt of hij de beide zaken kan combineren: het meisje ontmoeten op de afgesproken plaats en daarna naar Bath gaan, maar die combinatie is onmogelijk. Hij schrijft daarop een berichtje naar degenen die hem uitgenodigd hebben met de mededeling dat hij niet op de uitnodiging kan ingaan omdat hij al een eerdere afspraak heeft.
Tegen een familielid zegt hij later dat hij het meisje dat hem zo onvoorwaardelijk vertrouwde onmogelijk kon te leleurstellen. Een edelmoedige houding van deze Engelse edelman!!
Een mooi verhaal uit de oude doos? Inderdaad, maar toch wel actueel, want hoe vaak maken wij het niet mee, dat mensen hun beloftes niet nakomen en je in de kou laten staan? Ik zou daarvan recente voorbeelden kunnen geven en u ook waarschijnlijk. Maar misschien hebben wezelf ook wel mensen teleurgesteld met een oppervlakkige belofte.
Een gangbaar voorbeeld daarvan is de belofte bij een begrafenis om de nabestaanden gauw eens op te zoeken”. Van dat opzoeken komt echter niets. Hebt u zo’n belofte wel eens gedaan en bent u die niet nagekomen? Mijn vrouw en ik is dat vroeger wel eens overkomen. We hebben ons de laatste jaren voorgenomen om zo’n belofte inooit meer te doen. Je kunt beter niets zeggen en daarna wel komen dan andersom.
Hoe gelukkig dat Gods beloften altijd zeker en vast zijn. We kunnen Hem op zijn woord vertrouwen, maar dan moeten we wel net zo worden als dat kleine meisje waarover ik het hierboven had.